Σοφία Αρβανίτη-Μη Μου Μιλάς Για Καλοκαίρια

Μιας και το καλοκαίρι πλησιάζει...να ένα τραγούδι που ειναι για το καλοκαίρι , οτι και τα χελιδόνια για την άνοιξη .

17

Το χρονικό : 8 / 5 / 2010

Τα πρόσωπα : Εγώ ο ένας και μοναδικός , καθόλου εγωπαθής , Νικόλας.

Ενώ κλείνω το δέκατο έβδομο έτος αρχίζω να σκέφτομαι τι έχω να θυμάμαι από όλα αυτά τα χρόνια Εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα .. Τι αξίζει να αναφέρω ; Τι όχι ; Για τι να στενοχωρηθώ και για τι να μετανιώσω ; 'Αδικος κόπος .

Ξεκινώντας από μικρή ηλικία, να νοιάζομαι για πράγματα που δεν θα έπρεπε, η ζωή εξάντλησε την σκληρότητα της πάνω μου. Στα εννιά μου χρόνια χάνω τον πατέρα μου αλλά υποθέτω πως δεν είναι η πλέον πιο εύθυμη σκέψη που μπορώ να κάνω, μέρα που είναι .Χρησιμοποιώντας πάντα το "χιούμορ" για να κρύψω το δάκρυ πίσω από ένα χαμόγελο, περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου σε μια γειτονιά στου Ζωγράφου.

Εκεί που γνώρισα κάποια από τα "καλύτερα" παιδιά. Αν και μόλις 11 , βάδιζα στα σοκάκια με φιλίες δυνατές.Γυρνούσαμε στις πλατείες με μια μπάλα στα χέρια και κι ένα χαζοχαρούμενο χαχανητό να έρχεται μετά από κάθε τσακωμό μας . Πρώτα καρδιοχτύπια , πρώτες απορρίψεις , πρώτο φιλί , πρώτες ανασφάλειες .

'Επειτα ξεδιπλώνεται το κεφάλαιο Ζάκυνθος.Προορισμός που ως τότε ήταν άμεσα συνδεδεμένος με διακοπές ... καλοκαίρι κλπ. -Τι καλύτερο ! -Θα σκεφτόταν κάποιος.'Οχι ακριβώς τα ίδια συναισθήματα όμως και για εμένα που άφηνα πίσω ότι είχα αποκομίσει από την, μέχρι τότε , 13 χρόνων ζωή μου.Αργά ή γρήγορα , πρόθημα ή όχι , δεν είχα πολυτέλεια επιλογών έτσι κοίταξα μπροστά , όπως έχω μάθει να κάνω και ανοίχτηκα.Είχα την τύχη να μπώ σε μία παρέα που ουκ ολίγες φορές έχουμε όλοι αποκαλέσει οίκο ανοχής ή αλλιώς μπουρδέλο.

Παρ'όλα αυτά , αυτά τα παιδιά είναι όλα εξαιρετικά ή αλλιώς γαμάτα με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο και έχω κρατήσει κάτι διαφορετικό από κάθε ένα από αυτά. Υπήρξαν φορές που , μέχρι και μεταξύ μας , πλάσθηκαν έρωτες που είτε τάραξαν τα νερά , είτε τα ξεδιάλυναν ' γεγονός είναι ότι αυτό συνεχίζεται και ως σήμερα γι αυτό και οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί .Τους χρωστώ πολλά .

'Ερωτας. Δεν αρκεί κανένα γραπτό , κανένας ορισμός ώστε να περιγράψεις τον έρωτα.Οι σφυγμοί στα ύψη,μούδιασμα και σάστισμα. Η αναπνοή παίζει τα δικά της παιχνίδια όταν η ανάσα κόβεται και η αμηχανία σε σκοτώνει γλυκά. Ο χρόνος δεν αρκεί ούτε για να δώσεις ούτε για να πάρεις.Μα κρυφά σου γεμίζει την καρδιά με άνθη και όνειρα. Το μυαλό σου δε γνωρίζει άλλες εικόνες παρά μόνο την εικόνα της μορφή της και όταν πλέον γίνεστε ένα ζεις για τη στιγμή.Τα έχεις όλα.

Αψηφείται η απόσταση για να το κρατήσεις ζωντανό κι αυτό σε ρίχνει στον γκρεμό.Γιατί τα λόγια μένουν λόγια . Στα 15 ... Στα 16 ... Στα 17 ... η αγάπη μένει , οι αναμνήσεις μένουν , οι άνθρωποι δεν ήταν πότε εδώ " όχι πως δεν το 'θελαν, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία " και το όνειρο συνεχίζεται .

Ακόμη κυνηγώ σκιές που ελευθέρωσα ... και δεν το μετανιώνω ...

Τώρα στα 17 ...

Νικόλας.

Υ.Γ όπιο σχόλιο , καλό ή κακό , ευπρόσδεκτο.