Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αθλητική διοργάνωση πολλών αγωνισμάτων που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η καταγωγή των αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα.
Οι Αγώνες της Ολυμπιάδας,τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια από το 1896 και μετά, με εξαίρεση τις χρονιές κατά τη διάρκεια των Παγκόσμιων πολέμων.
Ο πρώτος καταγραμμένος εορτασμός των Αγώνων στην Ολυμπία ήταν το 776 π.Χ.. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του σταδίου.Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνη από κλαδιά ελιάς.
------------ Αναβίωση των αγώνων : ------------
Σε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι που έγινε από τις 16 μέχρι τις 23 Ιουνίου, το 1894 παρουσίασε τις ιδεές του σε ένα διεθνές ακροατήριο. Την τελευταία μέρα του συνεδρίου αποφασίστηκε να διεξαχθούν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896 στην Αθήνα, την πόλη και την χώρα που τους γέννησε. Έτσι γεννήθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) για να διωργανώσει τους Αγώνες με πρώτο πρόεδρο τον Έλληνα Δημήτριο Βικέλα.
Το παναθηναικό στάδιο κατά την διάρκεια των αγώνων
Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Αν και οι αθλητές που πηραν μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 250, ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι και το κοινό ήταν ενθουσιασμένοι και ζήτησαν να έχουν το μονοπώλιο των αγώνων. Η ΔΟΕ όμως αποφάσισε διαφορετικά και οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγινα το 1900 στο Παρίσι (Γαλλία).
------------ Το Μέλλον ------------
Το Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία έχει επιλεγεί για την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων 2012.
Το Σότσι, Ρωσία έχει επιλεγεί για την διοργάνωση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2014.
Πολλες επαναστασεις εναντια στην οθωμανικη κυριαρχια ειχαν λαβει χωρα στον ελληνικο χωρο πριν απο την μεγαλη επανασταση του 1821. Επειδη ομως θα ηταν ατιμοτικο , γι αυτους που πασχισαν να συγκεντρωσουν τοσο υλικο της ελληνικης επαναστασης , να αντεγραφα απο διαδυκτιο πληροφοριες και να τις παρεθετα ως δικα μου λογια σε μια αναρτηση... Εχω να πω μονο οτι ειμαι Έλληνας παππο προς παππο , η καταγωγη μου ελληνικη και τιμω και δοξαζω τους αγωνιστες του 1821 που θυσιαστηκαν για να μπορω τωρα να γραφω αυτο το μηνυμα και να ειμαι ζωντανος ," ανεξαρτητος ", ελευθερος !!!!! ΖΗΤΩ ΤΟ 1821 .
------ Θούριος ------ του εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίου
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά; Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά, να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς; Κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά; στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά. Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει, κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει. Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί, σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί. Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί, ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή.
Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν, να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν. Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι να 'ν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός, και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός. Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά, να ζούμε σαν θηρία, ειν' πιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
Εδώ σηκώνονται οι πατριώτες όρθιοι, και υψώνοντας τα χέρια προς τον ουρανόν, κάνουν τον όρκον.
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε, στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ. Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ, εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός, για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός. Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν, αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός, και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.
Τέλος του όρκου
Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά, για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά. Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη, στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή, Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσα απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πιά. Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές, τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές. Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς; έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί. Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πιά εχθροί, αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν, εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν. Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά ως πότε σταις σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί, κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή. Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια, και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί, με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή, Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν, μικροί μεγάλοι ομώστε, τυρράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί, ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή. Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί, χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών, σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν. Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά, καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά, οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά. Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτε ένα κορμί, κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί, ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή. Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός; τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς, με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς. Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί, Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν γιατί στην τυρραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν. Γκιουρντζή πιά μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν, τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής. Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής, στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά, δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά. Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανή, για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.
Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή, χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή. Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά, να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.
Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν, και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν. Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός, καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.
Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή, πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί. Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί; ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά, για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά. Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν, και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν. Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός, και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή, κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
Επίσης ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου που λατρευω και εχω συνδέσει με την γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο . Και ως μαθητής ( μιας και είμαι στην 3η λυκείου ) , δεν θα ξανακούσω / σιγοτραγουδήσω ποτέ ξανά.
Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος εικόνες ξεχύνονται με μιας πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού
Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
Πού πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό
Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό οι προβολείς με στραβώνουν και πάω και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ .
Υπόθεση: Ο 22χρονος νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες που αφήνει την τελευταία του πνοή εκεί που επέλεξε… στη φύση. Τα κίνητρα της επιλογής του, αλλά και τα αίτια του θανάτου του αποτελούν ένα μυστήριο που μονάχα ο ίδιος θα μπορούσε να λύσει.
Το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ του Σον Πεν είναι ένας ύμνος στην απόλυτη ελευθερία , ένας ύμνος απεξάρτησης από τα δεσμά της καταναλωτικής κοινωνίας, τα ιδανικά της ευημερίας και το "αμερικάνικο όνειρο". Το να απεγκλωβιστεί κάποιος επιλέγοντας ουσιαστικά την αποκοινωνικοποίησή του με την πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου, την είσοδό του στην γνωστή # άγνωστη αγκαλιά της μητέρας φύσης, θέλει "παραίτηση" από τα εγκόσμια, άρνηση του τρόπου ζωής που μας επιβάλλεται από τη στιγμή της γέννησης, σαρκική απεξάρτηση, ερωτική αυτοσυγκράτηση και αποχή, παθητική αυτοκυριαρχία, αυτοπεποίθηση, εσωστρέφεια, ελαχιστοποίηση του φόβου, αγάπη για το άγνωστο, λατρεία για την περιπέτεια και ριζική αντίδραση στο κοινότοπο, το συνηθισμένο. Χρειάζεται το αίσθημα του ηρωισμού να καταπνίγει και να θάβει φυσιολογικά ανθρώπινα ένστικτα για μία μεγάλη "Ιδέα" με πλήρη ανεξαρτησία από υποκείμενα και αντικείμενα. Χρειάζεται η αποδοχή της πίστης σ' ένα ποίημα, στον άνθρωπο, στον εαυτό σου και στην παρθένα φύση. Χρειάζεται να ζήσεις το "παραμύθι" σου όσο καλύτερα το φαντάστηκες μικρός.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του ακολουθώντας την ανευθυνότητα και ανοησία - πολλές φορές - των λόγων του. Ο ήρωάς μας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, πιστεύοντας ότι είχε γεννηθεί γι' αυτό. Ήταν αυθεντικός, ένα πνεύμα αλτρουισμού και ηθικής εντελώς ασυμβίβαστο με την εποχή που μεγάλωσε.
Ένα πνεύμα που δεν μπορούσε κανείς να τιθασεύσει και να θεωρήσει ότι θα υπακούσει σε κανόνες και τη λογική της "κοινότητας", όταν το "κόλλημά" του ήταν αδιαπραγμάτευτο. Η σχέση με τη φύση και αγάπη για την επιβίωση χωρίς τα δεκανίκια του πολιτισμού στο διάβα της εξέλιξης της ανθρωπότητας προέβαλλε αρχέγονα και ίσως πρωτόγονα ένστικτα.
Ο Σον Πεν προβάλλει αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην ταινία του με εξαιρετικό τρόπο, σεβασμό και οικονομία στα μέσα έκφρασης. Για όσους ονειρεύτηκαν έναν 100% αντίθετο και αντίρροπο τρόπο ζωής, η ταινία τους αποζημιώνει για δυόμισι ώρες καθώς ταυτίζεσαι και μοιράζεσαι το όνειρο... Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί συνειδητά ο Σον Πεν επέλεξε να κάνει ταινία αυτόν τον μοναχικό και "μοναδικό" χαρακτήρα φτάνοντας στα άκρα. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις τις ομοιότητες ανάμεσα σε δύο ασυμβίβαστες και απελευθερωμένες από κάθε καταναγκασμό, προσωπικοτήτες.
Το σίγουρο είναι πως πολλοί σήμερα, οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν τις πράξεις του νεαρού Μακάντλες. Κι αυτό γιατί τα ιδανικά του παραμένουν ανεξήγητα όπως και το κίνητρό του, ένα όμως είναι σίγουρο και κατανοητό. Έζησε το όνειρό του και πέθανε ευχαριστημένος. Μπορεί να μην έζησε όλες τις εμπειρίες που είχε σχεδιάσει, όμως κατόρθωσε ακολουθώντας τον πιο δύσκολο δρόμο της ζωής, να βρει το νόημα που τον γέμιζε και απογείωνε. Μπορεί να ηχεί άκρως ιδεαλιστικό, "χίππικο" και εγωιστικό, όμως η φιλοσοφική αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από ένα ταξίδι - αν τα' χεις "καλά" με τον εαυτό σου - είναι η απόλυτη ευτυχία.
Μια ταινία που κάθε φορά που την βλέπω είναι και καλύτερη , με λιγότερη έμφαση στα πρόσωπα , περισσότερη στη φύση . Αναδεικνύει έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής που πολλοί θα χαρακτήριζαν ως παραφροσύνη ή τάση αυτοκτονίας ενω κάποιοι άλλοι "ουτοπική" έκκριση αδρεναλίνης.
Τέλος το " Ταξιδι στην άγρια φύση " είναι ικανό να σας αλλάξει τον τρόπο ζωής εαν και μόνο αφεθείτε στη μαγεία της δικής μας φύσης , της φύσης του ανθρώπου .
