Στο μυαλο μου μια σιωπη , ολο φωνες ...

Σημερα ξυπνησα νωρις . Μετα απο καιρο ενιωσα κενος , δεν ξερω τι μου ειχε συμβει αλλα δεν εβρισκα κανενα νοημα στο να σηκωθω απο το κρεβατι , στο να ανοιξω τα ματια μου , στο να σκεφτω με ποιο τροπο θα περασω την υπολοιπη μερα μου . Ηταν ωρα να φυγεις . Ηταν ωρα μαζι σου να παρεις , μεσα απο μια πνοη μου , οτι αγαπησα περισσοτερο στη ζωη μου .

Χαθηκαμε σαν κραυγες μες το σκοταδι . Οσο και αν φωναζω μεσα μου κανεις δεν θα σε φερει πισω , οσο σιωπηλος και αν μεινω δεν θα καταλαβω γιατι πρεπει να εξαφανιζεσαι πριν καν σε δω , σαν αστερι που πεφτει . Θυμασαι που μου 'διχνες τα αστερια ? Ηταν η πρωτη νυχτα σας στην Ζακυνθο , ηθελες να μου δειξεις ενα αστερι ασχετα αν το μπερδευες με εξωγηινο διαστημοπλοιο κι εγω κοιτουσα μονο εσενα . Ειχα ενα σπανιο αστερι διπλα μου , που αγαπαω πολυ , που η λαμψη του φωτιζει τη ζωη μου . Τωρα μπορω να κοιταζω τα αστερια και να ξερω πως καπου εκει αναμεσα τους βρισκεσε και εσυ .

Θα μετρω τις νυχτες μου μακρια σου για να ζωντανευω μεσα απο αναμνησεις , θα ανοιγω τα ματια μου μα θα ειμαι τυφλος , θα σε περιμενω σε εκεινο το παγκακι μεχρι να ερθεις να μου μιλησεις , θα ζω μακρια σου σα ζωντανος νεκρος .

Οπου κι αν εισαι ... οτι κι αν κανεις ... οσο κι αν με πληγωνεις ...

Σ'αγαπω